Albanië , april 1993.
Zijn gezicht werd grimmiger. Het liefst had ik geschreeuwd:
‘Omdat ze blind is, soepkip!
Omdat jullie zo slordig met je munitie zijn geweest! kijk dan naar dat arme kind!’
Maar de diplomatieke weg leek mij ook in deze situatie nog steeds de beste.
In het kort legde ik uit hoe alles was gegaan en het gezicht van de man trok iets bij.
Hij stak nog een sigaret op en wilde onze paspoorten inkijken.
Ik begon me af te vragen of Levi zich vergist had.
Hij had gesproken over heel aardige mensen,
die hun leven op het spel hadden gezet voor hem en zijn gezin,
maar nu kon ik alleen nog maar denken: Is this the Twilight Zone?
