Drie snoetjes begonnen te glimmen, en ik zette vier stoeltjes in het midden. 
Joshua stak als eerste zijn vinger op. ‘Juffrouw’, zei hij. 
‘Ik ben met mijn vader, moeder en oma in een heel mooie ambulance naar Albanië gereden. 
Toen werd mijn oma ereburger van het dorp en mochten we in het huis van de burgemeester wonen. 
Ook was er een heel enge man op de weg, van wie mijn moeder helemaal in paniek was, 
zodat ze meteen weer terug wilde naar Nederland. 
Maar hij was helemaal niet eng, want hij was alleen bang om gepest te worden. 
Dat komt ook omdat hij niet hoort. 
En wij hebben hem gered gisteren’, eindigde hij trots.